Vovousa Diptychs

 

The river hollows out the rocks. Listen to the roots, how they absorb the water. Down the mountain it flows. Shall we go with the flow? Look at those creatures inside the river. The reeds embrace tightly. And the rocks are constantly whispering. What are they trying to say? It’s frozen. First it leaves some traces and then it goes away. The frog is jumping. I know nothing about rivers. It disappears behind those trees. Shall we go fishing? It’s windy. Last night I saw the boatman. The river hollows out the rocks, can you grasp it? Just Listen…

Phasma2, Giorgos Vitsaropoulos, Vovousa Diptychs.

A series of photographs, in diptych, highlighting the unity of people and nature. 

Part of the “Water” project. Text & Photographs: Giorgos Vitsaropoulos 

More Diptychs: Giorgos Vitsaropoulos, Vovousa Diptychs

 

Μαύρο Άσπρο

φωτογραφίες: Νίκος Βαρδακαστάνης

Καμιά φορά ψάχνοντας ανακαλύπτεις χαμένες στιγμές που παραμένουν εκεί στο μπαούλο. Τα αρνητικά κακοσυντηρημένα, η εστίαση ανύπαρκτη, οι φιγούρες θολές και ξεχασμένες, ο χρόνος απροσδιόριστος. Τίποτα δεν ειναι τέλειο, καθαρό και φροντισμένο και η φθορά παρούσα να βγάζει μάτι.

Secret Side - Έκθεση ζωγραφικής

SECRET SIDE      Ελευθερία Ντέλλα - Αλέξανδρος Μάγκος

Εικόνες από την Άλλη Πλευρά…

Εικόνες φανταστικών προσώπων και τόπων, συνδιαλέγονται  μεταξύ τους σε κοινή έκθεση,  αποσπάσματα διαφορετικών ιστοριών και συμπληρωματικά μέρη μιας σύμπραξης, κομμάτια της κρυφής μα πάντα υπάρχουσας μυστικής πλευράς της πραγματικότητας.

Τα Χαμένα Παιδιά, πρόσωπα παιδικά, χωρίς συγκεκριμένη ηλικία, είναι μορφές παγωμένες στο χρόνο, στο κάδρο που τις πλαισιώνει και τις οριοθετεί σε μια στατική αφήγηση. Τα χαρακτηριστικά τους αποδίδονται εμφατικά με μια ανάμειξη στοιχείων ρεαλιστικής ζωγραφικής και απόκοσμης, νοσηρής εικονογράφησης. Το κάθε ένα αποτελεί ένα φανταστικό πορτραίτο- ντοκουμέντο της πραγματικότητας , μια κατασκευασμένη μαρτυρία της αληθινής βιαιότητας του σύγχρονου κόσμου.

Τα Μυστικά Τοπία αποτελούν αποσπάσματα μιας φανταστικής τοπιογραφίας, φτιαγμένης από κομμάτια παραποιημένης αλήθειας και συμβολικής μυθοπλασίας . Βασισμένα σε φωτογραφίες και εικονογραφήσεις υπαρκτών τόπων, επικαλυμμένα από στρώματα αναμνήσεων (πραγματικών και μη)  και ονείρων, καταλήγουν να εμφανίζονται ως περιβάλλοντα ενός “άλλου” κόσμου, ουτοπικά, μετα-αποκαλυπτικά σκηνικά που περικλείουν μέσα τους φιγούρες σε δράση, σημάδια ζωής, ψήγματα σχέσεων, στοιχεία κοινωνίας…

Η συνεύρεση μεταξύ των έργων  είναι  μια αφορμή για αναζήτηση κοινών σημείων στον τρόπο έκφρασης των φόβων και των αγωνιών μας, μέσα από μια δημιουργική διαδικασία. Το εγχείρημα αυτό αποτελεί ταυτόχρονα και μια απόπειρα για φανέρωση και επαναπροσδιορισμό της “αλήθειας”, ένα ξεγύμνωμα της πραγματικότητας μέσα από την φαντασία.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ Α-ΛΗΘΕΙΑΣ

 Τα τελευταία χρόνια όμως, τα πραγματα φαίνεται να έχουν αλλάξει. Ανεξάρτητα από τις εντελώς πρόσφατες εξελίξεις που οδήγησαν στην εικόνα μιας εγγενούς και αθεράπευτης ελληνικής "αναξιοπιστίας", είναι γεγονός ότι οι ιδεαλιστικές προιδεάσεις των ευρωπαικών εταίρων έχουν αρχίσει να αποδυναμώνονται. Η Ελλάδα δεν εμφανίζεται πια ως αυτονόητος τόπος φιλοξενίας ενσυνείδητων ταξιδιωτών ή προσκυνητών που ανεβαίνουνστην Ακρόπολη για να δοκιμαστούν αντιμέτωποι με τις προαιώνιες συμβολικές τους αναφορές. Όπως και όλες οι άλλες χώρες, η ελκτική της δύναμη συνοψίζεται στο ότι μπορεί να φιλοξενεί με το αζημίωτο λαικές τουριστικές μάζες που μετακινούνται με τσάρτερ αναζητώντας μόνο θάλασσα, ήλιο και σεξ σε προσιτές τιμές, ή να υπηρετεί ορθολογικούς "επενδυτές" για τους οποίους η χώρα θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε άλλη δίχως να αλλάζει τίποτε. Είναι λοιπόν προφανές ότι, μαζί με όλα τα άλλα, εμπορευματοποιείται και εκχυδαίζεται η εμβέλεια όλων των ευγενών συμβόλων. Υπό τις νέες αυτές συνθήκες είναι απολύτως εύλογο να συμβαδίζουν ο κοινός καταναλωτικός ή συμφεροντολογικός νους με τις ευρύτερα ισχύουσες εξουσιαστικές προτεραιότητες.
 Ούτως ή άλλως όμως, οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται πια στις φωτινές όχθες ενός γαλήνιου Σηκουάνανα ή ακόμα και ενός ομφαλοσκόπου Τάμεση, που δεν έπαψαν ποτέ να αναπολούν τα σύμβολα της δικής τους αναλλοίωτης πολιτιστικής αίγλης και της αναφαίρετης πολιτικής και συμβολικής τους αυτεξουσιότητας, αλλά στις φαιές, απρόσωπες, εναλλάξιμες και ευέλικτες τράπεζες και χρηματαποβάθρες που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια στο Σίτυ του Λονδίνου, τη Νέα Υόρκη, της Καιμάνες νήσους και τη Σιγκαπούρη ή και γύρω από τη λίμνη Λεμάν ή κατά μήκος των σκοτεινών οχθών του Μάιν και του Σπρεε... 

 ...Πριν καν επικρατήσει ως πραγματικότητα, η παγκοσμιοποίηση είχε ήδη σφραγίσει τη νέα ιεράρχηση των αξιακών προτεραιοτήτων και την προιούσα αποδυνάμωση της εμβέλειας των παραδοσιακών πολιτιστικών διαπιστευτηρίων... 


Από το βιβλίο του Κων.Τσουκαλά "ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ Α ΛΗΘΕΙΑΣ"
Εκδόσεις: Θεμέλιο

Φωτογραφίες: Γιάννης Ζινδριλής