Πλάι στη λίμνη Παμβώτιδα

Γιάννινα, Ιούλιος 2011

Φωτογραφίες: Γιάννης Ζινδριλής

Basement

Έρχεται πάντα η στιγμή που πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα στη σκέψη και στη δράση. Αυτό σημαίνει πως γίνεσαι ένας άνθρωπος.Αυτός ο κατακερματισμός είναι φοβερός.Αλλά μια περήφανη καρδιά δεν μπορεί να μείνει στη μέση. Η εκλογή της δράσης αποκλείει τη σκέψη.Δεν μπορεί όμως να μου δώσει τα πάντα και στερημένος από την αιωνιότητα,θέλω μονάχα να βλέπω σωστά.Σας το τονίζω ,αύριο θα έχετε αλλάξει.Για σας και για μένα αυτό είναι μια λύτρωση.Ο άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει τίποτα και μπορεί να κάνει τα πάντα.Καταλαβαίνετε τώρα γιατί τον εξυμνώ και τον συντρίβω συγχρόνως.Ο κόσμος τον αφανίζει κι έγω τον ελευθερώνω.Του δίνω όλα τα δικαιώματά του.

Σε αυτό το σύμπαν,η δημιουργία είναι ο μαναδικός τρόπος για να διατηρήσεις τη συνείδησή σου και να προσδιορίσεις τα γεγονότα.Το να δημιουργείς σημαίνει πως ζεις δυο φορές.Η ψηλαφητή και γεμάτη αγωνία αναζήτηση του Προυστ,η δειλή συλλογή από λουλούδια,διακοσμητικά και μαρτύρια,αυτό σημαίνει . Παράλληλα αυτή η αναζήτηση δεν έχει να προσφέρει τίποτα περισσότερο από αδιάκοπη κι ανεκτίμητη δημιουργία που σ’αυτή αφιερώνουν όλες τις μέρες της ζωής τους ο ηθοποιός,ο κατακτητής και όλοι οι παράλογοι άνθρωποι.Όλοι προσπαθούν να μιμηθούν,να επαναλάβουν και να ξαναπλάσουν τη δική τους πραγματικότητα . Φτάνουμε στο τέλος έχοντας πάντα το αληθινό μας πρόσωπο.Για έναν άνθρωπο που θα γύριζε απ΄την αιωνιότητα,ολόκληρη η ύπαρξη δε θαταν παρά μια αδιάκοπη κάτω απ’ τη μάσκα του παραλόγου μίμηση. Η δημιουργία είναι η μεγάλη μίμηση.

Το έργο τέχνης γεννιέται απ’την παραίτηση του νου να αιτιολογήσει το συγκεκριμένο.Εκφράζει το θρίαμβο της σάρκας.Το έργο τέχνης είναι αποτέλεσμα της καθαρής σκέψης,μέσα σ’αυτό όμως η σκέψη παραιτείται.Δεν υποκύπτει στον πειρασμό να δώσει ένα βαθύτερο νόημα σ’οτι περιγράφει αφού ξέρει οτι το νόημα αυτό δε στηρίζεται πουθενά.Το έργο τέχνης δείχνει έμμεσα το διανοητικό δράμα που ενσαρκώνει.Το παράλογο έργο προυποθέτει έναν καλλιτέχνη που έχει συνείδηση αυτών των καταστάσεων και μια τέχνη όπου το συγκεκριμένο είναι μονάχα συγκεκρίμενο. Δεν είναι το τέλος,το νόημα και η παρηγοριά μιας ζωής.Δεν αλλάζεις τίποτα είτε δημιουργείς,είτε δε δημιουργείς. Ο παράλογος δημιουργός δεν εξαρτάται από το έργο του. Θα μπορούσε να παραιτηθεί από αυτό.Παραιτείται καμιά φορά.(καταλήγει στην αιθιοπία-Υπονόηση του Ρεμπώ)

διάσπαρτα κείμενα από το βιβλίο του ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ –Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΣΙΣΥΦΟΥ-ΔΟΚΙΜΙΟ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΠΑΡΑΛΟΓΟ (Μπουκουμάνης εκδόσεις τσέπης,ΣΤ’ εκδοση,μτφ Βαγγέλη Χατζηδημητρίου

φωτογραφίες Τζένη Κοντοπούλου

Aπό τη θέα του Ρίτσου

Μονεμβασιά καλοκαίρι 2011

Φωτογραφίες: Γιάννης Ζινδριλής

Γιάννης Ρίτσος - Ἡ ἀράχνη

στὸν τόμο: Ποιήματα 1958-1967, τόμ. Θ´, ἔκδ. Κέδρος, Ἀθήνα, 1989, σ. 216. Κάποτε, μιὰ τυχαία κι ἐντελῶς ἀσήμαντη λέξη προσδίδει μιὰ ἀπροσδόκητη σημασία στὸ ποίημα, ὅπως π.χ. στὸ ἐγκαταλειμμένο ὑπόγειο, ὅπου κανεὶς δὲν κατεβαίνει ἀπὸ καιρό, τὸ μεγάλο, ἄδειο κιοῦπι. στὸ σκοτεινό του χεῖλος περπατάει χωρὶς νόημα μιὰ ἀράχνη, (χωρὶς νόημα γιὰ σένα, μὰ ἴσως ὄχι γιὰ κείνην).