Για τους αφανείς ήρωες της "οικείας πόλης"

*Αντί εισαγωγής:

Σχεδόν κάθε σημείο που φωτογραφήθηκε ήταν μια παραπομπή σε ένα κινηματογραφικό flash-back προσωπικών βιωμάτων. Δημιουργούταν ένα αίσθημα παρόμοιο με αυτό που συναντάει κανείς στην παιδική του ηλικία όταν του ζητούσαν να περιγράψει την πόλη ή το χωριό του κ.λ.π. Αυτό επηρέασε, σε κάποιο βαθμό τον τρόπο απεικόνισης των τοπίων. Η περιγραφή, βγήκε λίγο πιο σκοτεινή από αυτή που θα έκανε κανείς στα παιδικά του χρόνια. Νυχτερινά τοπία φιλτραρισμένα από τις σύγχρονες κινηματογραφικές εικόνες και όχι από τα παραμύθια και τα παιδικά cartoon.

Δεν υπάρχει κόσμος ο οποίος βρίσκεται κάπου ή κάνει κάτι. Έτσι ίσως τονίζεται περισσότερο η αίσθηση [...] κάτι απόκοσμου. Σε άλλες περιπτώσεις τονίζεται περισσότερο, απλά το περιβάλλον μέσα στο οποίο εξελίσσεται η ζωή μας. Σε κάθε περίπτωση ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος με μια πόλη η οποία είτε του είναι οικεία από τα δικά του βιώματα είτε του γίνεται οικεία μέσω των φωτογραφιών.

Ε.Κοντοπούλου

*Το απόσπασμα είναι από το κείμενο της πτυχιακής εργασίας "Οικεία Πόλη" που έγινε υπό την επίβλεψη του Ν.Παναγιώτοπουλου

Τζένη Κοντοπούλου