Της γης οι κολασμένοι

“Τη φρικιώδη κατάστασιν των Ελλήνων αναγιγνώσκομεν εν τη Δέμβερ του Κολοράδου συναδέλφω “Νέα”. Κατά την εν συναδέλφον ταύτην, ήτις δημοσιεύει εν πλάτει την έκθεσιν του εκεί αστυάτρου, 800 Έλληνες ζώσιν υπό τους χειρίστους της υγιεινής και ανθρωπότητος κανόνας.
Η αστυνομία εύρε περί τους 25 Έλληνας κοιμώμενους και διαιτωμένους εις εν στενότατον δωμάτιον.
Αμέσως η αστυνομία εξεδίωξε τούτους εκείθεν και απολύμανε καταλλήλως το δωμάτιον τούτο, εξ ού ηπειλείτο η υγεία του περίοικου πληθυσμού. Ένεκα τούτου η συνάδελφος εφημερίς επιτίθεται δρυμήτατα κατά των Ελλήνων, λέγει δ’ ότι εκ της ελεεινής τούτων υγιεινής καταστάσεως απειλείται η υγεία όλης της πόλης”.

“Όταν ήρθα να δουλέψω στη Φίλιπς, είχα κάτι μάτια να! Και επειδή είχα τόσο καλά μάτια, ο προϊστάμενος μου ανέθετε όλη τη λεπτή δουλειά. Δεν μετακινήθηκα ποτέ σε άλλο πόστο. Επί δέκα χρόνια καθόμουνα σκυμμένη πάνω σε κείνα τα μικρά λαμπερά εξαρτήματα και τα διάλεγα. Ήμασταν δυο. Αν φτιάχναμε μαζί 15.000 κομμάτια την ημέρα, εγώ έκανα τα 11.000. Οπότε καταλαβαίνεις! Την άλλη γυναίκα την άλλαξαν γρήγορα, αλλά εμένα μ’ αφήσανε.

Πολλές φορές ζήτησα να μου δώσουν άλλη δουλειά, γιατί κουραζόμουν πολύ να κάνω συνέχεια τα ίδια και τα ίδια. Αλλά τότε ο προϊστάμενος μου έλεγε: Όχι εσένα δεν σ’ αλλάζουμε με καμιά κυβέρνηση. Εσύ κάνεις 11.000 κομμάτια. Είσαι η καλύτερη εργάτρια μας. Και όταν τον είδα τελευταία και του είπα ότι έχω σχεδόν τυφλωθεί στα δυο μάτια, μου είπε: Τι λες, κορίτσι μου, δεν το περίμενα να χάσουμε τέτοια καλή εργάτρια….”

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Μιχάλη Τσάκαλου ¨Η σύγχρονη ελληνική μετανάστευση μεταξύ θεωρίας και εμπειρίας¨

Πατησίων και Ηπείρου, Αθήνα 2011

φωτογραφίες: Νίκος Βαρδακαστάνης, Γιάννης Ζινδριλής

Τα σταφύλια της οργής

... Ένα τέτοιο έγκλημα ξεπερνά κάθε δημόσια καταγγελία. Μια τέτοια πίκρα είναι ανίκανα τα δάκρυα να τη συμβολίσουν. Όλες μας οι επιτυχίες καταρρέουν μπροστά σ' αυτή μας την αποτυχία. Εύφορη γη, ολόισιες αράδες δέντρα, ρωμαλέοι κορμοί, καρποί ωριμασμένοι. Και τα ετοιμοθάνατα παιδιά από πελλάγρα πρέπει να πεθάνουν, γιατί δε βγαίνει κέρδος από τα πορτοκάλια. Και οι γιατροί της δημαρχίας συμπληρώνουν τα πιστοποιητικά -πέθανε από υποσιτισμό- γιατί τα τρόφιμα πρέπει να σαπίσουν, πρέπει να σαπίσουν με το ζόρι. Οι άνθρωποι έρχονται με δίχτυα να ψαρέψουν πατάτες από το ποτάμι, μα οι φύλακες τους συγκρατούν μακριά· έρχονται με αυτοκίνητα που βροντολογούν, για να πάρουν τα πεσμένα πορτοκάλια, μα είναι ποτισμένα με πετρόλαδο. Και στέκονται σιωπηλοί να παρακολουθούν τις πατάτες να πλέουνε μπροστά τους, ακούν τις στριγκλιές των γουρουνιών που τα σφάζουν μέσα σ' ένα λάκκο, και χύνουν πάνω ασβέστη, βλέπουν βουνά πορτοκάλια να λιώνουν σ' ένα σάπιο πολτό· και ο λαός βλέπει τη σημερινή χρεωκοπία· και μες στα μάτια του πεινασμένου λαού η οργή μεστώνει. Μες στην ψυχή του λαού μεστώνουν και βαραίνουν τα σταφύλια της οργής, βαραίνουν για τον τρύγο...

Από τα σταφύλια της οργής του John Steinbeck

Φωτογραφίες : Νίκος Βαρδακαστάνης, Γιάννης Ζινδριλής

http://hungerstrike300.espivblogs.net/

Αποσπάσματα "Διαλόγων"

Τὰ πουλιὰ δέλεαρ τοῦ Θεοῦ(ἀποσπάσματα «Διαλόγων»)

1
Νὰ γυρίζεις — αὐτὸ εἶναι τὸ θαῦμα -—
μὲ κουρελιασμένα μάτια
μὲ φλογωμένους κροτάφους ἀπ᾿ τὴν πτώση
νὰ γυρίζεις
στὴν καλὴ πλευρά σου.
Πεσμένος αἰσθάνεσαι
τὴν κόλαση ποὺ εἶναι ἡ αἰτιότητα
τὸ στῆθος ὡσὰν συστατικὸ τοῦ ἀέρα
τὰ βήματα χωρὶς προοπτική.
Κι ὅμως στὴ χειμωνιάτικη γωνία ὁ καστανᾶς
περιβάλλεται ἀπὸ σένα.
Κόψε ἕνα τραγούδι ἀπ᾿ τ᾿ ἄνθη
μὲ δάχτυλα νοσταλγικά.
Νὰ γυρίζεις — αὐτὸ εἶναι τὸ θαῦμα.

2
Θὰ περάσουν ἀποπάνω μας ὅλοι οἱ τροχοὶ
στὸ τέλος
τὰ ἴδια τὰ ὄνειρά μας θὰ μᾶς σώσουν.
Ἀγάπη μεῖνε στὴν καρδιὰ —
αὐτὸς ἂς εἶναι ὁ κανὼν τοῦ τραγουδιοῦ σου.
Μὲ τὴν ἀγάπη
Θὰ σηκώσουμε τὴν ἀπελπισία μας
Ἀπ᾿ τὸ ἀμπάρι τοῦ κορμιοῦ.
Δὲν εἶναι φορτίο γιὰ τὴ χώρα τῶν ἀγγέλων
ἡ ἀπελπισία.
Καὶ προπαντὸς
ἂς μὴν ἀφήσουμε τὴν ἀγάπη
νὰ συνωστίζεται μὲ τόσα αἰσθήματα…

3
Ἅπλωσε ἡ γαλήνη τὰ φτερά της
ὡσὰν ἀλησμόνητος κύκνος ὀνείρου
σ᾿ αὐτὰ τὰ ἔρημα νερά.
Κάτι νιώθω σήμερα
βλέποντας τὰ πουλιά.

4
Ἡ ἀγωνία μου ὑψώνεται,
ὡς τὰ ἐδελβάις ἄνθη.

5
Τὰ ὄνειρα βλαστοὶ στὸ στῆθος
κλήματα μέσ᾿ στὴν καρδιὰ
διαγώνια ἐκδικοῦνται τὸ χῶμα
σκοτώνοντας ἐμᾶς.
Νίκος Καρούζος


Φωτογραφία:Γιάννης Ζινδριλής (Άμστερνταμ,Δεκέμβρης 2009)

Ελάχιστος Εαυτός

O άνθρωπος ως σημαίνον, που βρίσκει καταφύγιο στον υπαρξισμό, σε μια κοινωνία που τα πρότυπά του βρίσκονται στο κέντρο του κοινωνικού κυκλώνα αντικαθίσταται πλέον από έναν διαφορετικό - αλλιώτικο άνθρωπο που αρκείται στο να συμπληρώνει και να διακοσμεί την πραγματικότητα.Εναν άνθρωπο που παγώνει το χρόνο, δεν εξελίσσεται και δεν βουτάει τα δάχτυλά του στο μέλι της ζωής.

Σε αντιδιαστολή με τον άνθρωπο ο χώρος (πολεοδομικός ή και φυσικός) είναι κυρίαρχος. Έχει ξεπεράσει κατά πολύ τον δημιουργό του, τον άνθρωπο, προσβάλλοντας τον καθωσπρεπισμό, χαράζοντας δική του πορεία στην ιστορική συνέχεια και στέλνει το καθ' εικόνα και το καθ' ομοίωση στο χρονοντούλαπο. Αποτελεί εικόνα από το μέλλον με δική του συνείδηση.

Η φωτογραφία, στο τερέν της αντιπαράθεσης μεταξύ ανθρώπου και χώρου, αναλαμβάνει τον άχαρο ρόλο του διαιτητή - παρατηρητή και επιφορτίζεται από τις ανίερες ίσες αποστάσεις. Απαλλάσσεται από την κηδεμονία της πραγματικότητας και δεν αναζητά τις ένδοξες δάφνες του παρελθόντος. Η αποδοχή της ιδιότυπης αναμέτρησης πλέον δεν είναι γι αυτήν συγκεχυμένη.

Τέλος ο άνθρωπος ως φωτογράφος δεν γοητέυεται από τον ολοκληρωτισμό των στερεοτύπων και των συναισθημάτων αλλά συνδιαλλέγεται με την τυχαιότητα των όσων περικλείονται στην οπτική ζώνη του φακού της μηχανής του. Σαν μια προσπάθεια ανάδειξης του ελάχιστου εαυτού* στον χώρο.

*Η φράση "ελάχιστος εαυτός" είναι δανεισμένη από το ομώνυμο άλμπουμ του Θανάση Παπακωνσταντίνου.

φωτογραφίες:Νίκος Βαρδακαστάνης, Γιάννης Ζινδριλής

κείμενο:Γιάννης Ζινδριλής