Μέσα στην νύχτα των άλλων

Δεν ακούει κανείς, δεν ξυπνάει κανείς
Μόνο οι καρδιές μας ηχούν και τίποτε άλλο
Ήρθε ο καιρός να μου πεις, είναι καιρός να μου πεις
Τι γυρεύουμε εμείς μέσα στη νύχτα των άλλων

Δεν μιλάει κανείς, δεν απαντάει κανείς
Σκιές βουβές υπνοβατούν πάνω στον πάγο
Ήρθε ο καιρός να μου πεις, είναι καιρός να μου πεις
Τι γυρεύουμε εμείς μέσα στη νύχτα των άλλων

Δεν ακούει κανείς, δεν ξυπνάει κανείς
Μόνο οι καρδιές μας ηχούν και τίποτε άλλο
Ήρθε ο καιρός να μου πεις, είναι καιρός να μου πεις
Τι γυρεύουμε εμείς μέσα στη νύχτα των άλλων

Δεν ακούει κανείς, δεν ξυπνάει κανείς
Μόνο οι καρδιές μας ηχούν και τίποτε άλλο
Ήρθε ο καιρός να μου πεις, είναι καιρός να μου πεις
Τι γυρεύουμε εμείς μέσα στη νύχτα των άλλων

Δεν μιλάει κανείς, δεν απαντάει κανείς
Σκιές βουβές υπνοβατούν πάνω στον πάγο
Ήρθε ο καιρός να μου πεις, είναι καιρός να μου πεις
Τι γυρεύουμε εμείς μέσα στη νύχτα των άλλων

τι γυρεύουουμε εμείς, τι γυρεύουουμε εμείς,
τι γυρεύουουμε εμείς, τι γυρεύουουμε εμείς,
τι γυρεύουουμε εμείς, τι γυρεύουουμε εμείς,
μες τη νύχτα των άλλων, μες τη νύχτα των άλλων

Τι γυρεύουουμε εμείς, τι γυρεύουουμε εμείς,
τι γυρεύουουμε εμείς, μες τη νύχτα των άλλων
Τι γυρεύουουμε εμείς, τι γυρεύουουμε εμείς,
τι γυρεύουουμε εμείς, μέσα στη νύχτα των άλλων
μέσα στη νύχτα των άλλων, μέσα στη νύχτα των άλλων

Song: Μέσα στη νύχτα των άλλων
Artist: Τρύπες
Album: Μέσα στη νύχτα των άλλων (1999)
Στίχοι: Γιάννης Αγγελάκας

φωτογραφίες Γιάννης Ζινδριλής

Διατί η μηλιά δεν έγινε μηλέα

Η μηλιά -δηλαδή, καθώς λέγουν οι ψυχολόγοι, η παράστασις της λέξεως μηλιά- εμβήκεν εις την ψυχήν μου συγχρόνως με την παράστασιν του δένδρου και εις έναν καιρόν, κατά τον οποίον όλαι αι αισθήσεις μου είχον αναπεπταμένας τας θύρας και εδέχοντο ευχαρίστως κάθε τι, το οποίον ήρχετο συστημένον ή από την μητέρα μου ή από τους οικείους μου να κατοικήσει εντός της κεφαλής μου. Επειδή δε τότε ήτο πολύς τόπος διαθέσιμος, εκάστη παράστασις, η οποία εισήρχετο, έστηνε τον θρόνον της και εκάθιζεν όσον και όπως της ήρεσκε καλύτερα και ήτο ωσάν οικοκυρά μέσα εις το σπίτι της. Έτσι το έκαμον τόσαι άλλαι, έτσι το έκαμε και η μηλιά. Αλλά αυτή η τελευταία, εκεί όπου εκάθητο τόσα χρόνια εις την ησυχία της και είχε πλέον το σπιτικόν της και τους φίλους της -παραστάσεις, με τας οποίας συνέζησε τόσον καιρόν εις την ψυχήν μου και συνέδεσε τόσας σχέσεις προς αυτάς και συγγενείας- βλέπει μίαν ημέρα την κυρά την μηλέα, που εμβαίνει μέσα στο κεφάλι μου έξαφνα - έξαφνα, τόσον μονάχη και όμως τόσο ξιππασμένη, να της λέγει της μηλιάς «σήκω συ να κάτσω εγώ!». Μπα! είπεν η μηλιά, και πώς γίνετ’ αυτό! Εγώ είμαι εδώ τόσα χρόνια, τον τόπο που κρατώ τον ηύρα αδέσποτο και έκαμα κατοχήν δικαιώματι προτεραιότητος. Και ποια είσαι συ, που έρχεσαι να μου τον πάρεις; Και φώναξε τας σχετικάς της και φίλας της και τας ηρώτησε: Ποιά είναι, παρακαλώ, του λόγου της; Την γνωρίζετε; Όχι, όχι! απάντησαν όλαι ομοφώνως και συνεμάχησαν με την μηλιάν και ήρχισαν να εκδιώκουν την μηλέαν κακήν κακώς έξω! Έξω, ξένη. Δεν ταιριάζεις μαζί μας! Δεν σε γνωρίζομεν! Δεν σε θέλομεν! Τότε η παράστασις της μηλέας ελάμβανεν εις επικουρίαν της την παράστασιν του διδασκάλου, τας παραστάσεις των τιμωριών και εισέρχεται εκ νέου εις την συνείδησίν μου, ως άνθρωπος, όστις θέλει να παρέμβει εις την ιδιοκτησίαν των άλλων διά της αδίκου υποστηρίξεως αστυνομικών οργάνων. Αλλά καταλαμβάνετε ότι ο διδάσκαλος τιμωρεί, όχι όμως και η παράστασίς του· ότι οι ραβδισμοί προξενούν πόνον, όχι όμως και η ανάμνησις των ραβδισμών. Και λοιπόν εξανέστη αφόβως πλέον κατά της τοιαύτης παρεμβάσεως ολόκληρος η ψυχή μου και:
― Έξω! Έξω! έστειλα τους εισβολείς κατά διαβόλου.

απόσπασμα από το κείμενο του Γ.Βιζυηνού

Το studio 112 ανέβασε στην... αυλή του, το έργο του Γ.Βιζυηνού "Διατί η μηλιά δεν έγινε μηλέα". Το κείμενο ερμήνευσε ο Κώστας Παπακωνσταντίνου και την σκηνογραφική, ενδυματολογική επιμέλεια έκανε η Χριστίνα Πέννα.

Φωτογραφίες παράστασης studio 112

Φωτογραφία αφίσας Νίκος Βαρδακαστάνης

Η τρομοκρατία ως πράξη αθωότητας

Από πότε είκοσι χρονών παιδιά λέγονται τρομοκράτες;

Το να σε βαφτίζουν χριστιανό στα δύο και τρομοκράτη στα εικοσιδύο. Το να σε επαινούν που διάβαζες εξωσχολικά βιβλία και τώρα να τα προσκομίζουν ως αποδεικτικά στοιχεία εναντίον σου. Το να σου φοράνε λευκά πουκάμισα στην παρέλαση και τώρα άσπρα αλεξίσφαιρα στα δικαστήρια.

Οι νέοι καταζητούμενοι έχουν φωτογραφία αλλά δεν έχουν όνομα. Ακόμη και στις αφίσες της Άγριας Δύσης οι επικυρηγμένοι είχαν όνομα. Αλλά εδώ στην πολιτισμένη Δύση. Εδώ η κοινωνία καλείται να τους κατονομάσει. Ανωνύμως και εμπιστευτικώς. Μικροί κατήγοροι, εθελοντές καταδότες, αυτόκλητοι πληροφοριοδότες όλων των νόμων τηλεφωνηθείτε. Εμπρός λοιπόν

ρουφιανέψτε τα παιδιά σας.

Γι' αυτό σας φτύνουν στη μούρη. Γι' αυτό σας γαμοσταυρίζουν. Γι' αυτό το κάνουν μπροστά σας. Οι υπόλοιποι φτύνουμε πλάσμα οθόνες και βρίζουμε πιξελιασμένα πρόσωπα. Είμαστε όλοι μας αθόρυβοι δολοφόνοι που εγκληματούν με το μυαλό. Μέσα μας σας έχουμε ανατινάξει αλλά δεν έχετε κανένα θραύσμα πάνω σας. Μέσα μας σας έχουμε κλοτσήσει αλλά δεν έχετε καμιά μελανιά πάνω σας. Μέσα μας.

Διαμαρτυρόμαστε για όσους συνέλαβαν αδίκως, γι' αυτούς που τους φύτεψαν στοιχεία, για αυτούς που τους φυλάκισαν επειδή φόραγαν πράσινα all star. Αλλά μέχρι εκεί. Είναι αυτονόητο ότι δεν πρέπει να φυλακίζονται άνθρωποι που ουδέποτε έκαναν κάτι. Αλλά όσο διεκδικούμε το αυτονόητο, οπισθοχωρούμε. Κάθε φορά αρκούμαστε σε ένα μικρότερο αυτονόητο, οχυρονόμαστε πίσω του και όταν μας το αρπάζουν ψάχνουμε να καλυφτούμε σε ένα μικρότερο. Όσο μικραίνει το αυτονόητο, μικραίνουμε. Όσο το κρατάμε ζωντανό υπομένουμε, αναβάλλουμε, βαλτώνουμε. Όσο στηριζόμαστε σε αυτό, καταρέουμε.

Το αυτονόητο είναι πια να σκοτώσουμε, το αυτονόητο.

Τα παιδιά που κατηγορούνται ως τρομοκράτες είναι αθώα. Είναι το ίδιο αθώα με όλους εκείνους που κατά καιρούς τους φόρτωσαν κατασκευασμένες κατηγορίες. Γιατί οι πράξεις τους είναι αθώες. Είναι αθώα γιατί μόνο η αθωότητα σε κάνει να αντιδράσεις. Δεν μεταφέρουν ένα μήνυμα μέσα από τις πράξεις τους. Το μήνυμα αθώο, οι πράξεις τους αθώες.

Δεν αρκεί να αντιστρέψουμε τους χαρακτηρισμούς. Δεν αρκεί να πούμε ότι οι πραγματικοί τρομοκράτες είναι κράτη και καπιταλιστές, οι δημοσιογράφοι και οι δικαστές. Δεν αρκεί να πούμε ότι το σύστημα είναι ένοχο. Πρέπει να υπερασπιστούμε τη δράση τους ως πράξη αθωότητας.

Τα παιδιά αυτά έχουν τα κότσια να κάνουν ότι εμείς κάνουμε υποθετικά. Εμείς δειλοί θεωρητικοί, φλύαροι, απραγείς, μανιέρες του εαυτού μας. Μιλάμε σαν να μας έχουν μεταγλωτίσσει και γράφουμε σαν να μας έχουν υποτιτλίσει. Εμείς αρνούμαστε τις κατηγορίες αυτοί αναλαμβάνουν την ευθύνη.

Αυτά τα παιδιά είναι οι φίλοι μας. Γι' αυτό δεν τους βρίσκετε, γιατί τους κρύβουν οι φίλοι τους. Ούτε αλληλεγγύη ούτε συντροφικότητα. Απλή φιλία.

Όταν η εξέγερση τελειώσει, τότε γυρίζεις σπίτι σου, επιστρέφεις στη δουλειά σου, διηγείσαι ιστορίες. Όταν η εξέγερση δεν συνεχιστεί συλλογικά, κάποιοι τη συνεχίζουν ατομικά. Όταν δεν ακολουθούν όλοι, κάποιοι προχωράνε μόνοι. Με τις όποιες συνέπειες.

Φωτογραφίες Γιάννης Ζινδριλής

Το κείμενο είναι του Γιώργου Ζώη και δημοσιεύτηκε στο κοντέινερ της ελευθεροτυπίας στις 6 Δεκεμβρίου 2010

Μετά τις 6 Δεκέμβρη 2008

Η επίθεση των ζωντανών στο φόβο μπροστά στην ελευθερία. Στο αραχνιασμένο, προτηγανισμένο μέλλον της Ελλάδας του 2010 και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που η έλλειψη προσδοκιών και δυνατοτήτων προσφέρονται απλόχερα από τους κλειδοκράτορες. Στο ζύγι που γέρνει με ευκολία προς την μεριά της δυστυχίας ας αντιπαραθέσουμε την ελπίδα και την αλληλεγγύη με μοναδικό προορισμό τα παιδικά μας όνειρα... Και ο καιρός να ναι κόντρα!

Οι μέρες του Δεκέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μας

Φωτογραφία Γιάννης Ζινδριλής

Τα σύγχρονα τείχη των Αθηνών

TEIXH

Xωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Kαι τώρα κάθημαι και απελπίζομαι εδώ.

Mε τρώγει την καρδίαν και τον νουν μου αυτή η τύχη,
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.

Α, όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μη προσέξω.

Aλλά δεν ήκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

Κ.Π Καβάφης

Φωτογραφίες Γιάννης Ζινδριλής